cocounselen aan het andere eind van de wereld

Wat ik eigenlijk verwacht had nooit te zullen meemaken, gebeurde toch: ik ging naar de CCI 2012 in Nieuw Zeeland!

Van 3 tot 9 januari vond deze plaats in conferentiecentrum Tauhara, gelegen aan een schitterend meer in het hartje van het Noordereiland.

Toen ik een paar dagen daarvoor in Nieuw Zeeland arriveerde regende het en ik dacht aan een buitje voor het stof (het is daar tenslotte midden in de zomer) maar dat buitje heeft ongeveer een maand geduurd, met slechts hier en daar een werkelijk zonnige dag. Mijn behoefde aan een zuidwester werd met de dag groter………..

Maar het was er wel erg mooi, met veel grote bloemen, palmen in overvloed, schitterende meren en al dan niet begroeide heuvels. Bovendien is de plaatselijke bevolking uitermate plezierig: beleefd en zeer hulpvaardig.

Natuurlijk zijn ook de Nieuw Zeelandse co-counselers dat, ik heb van hen heel veel hulp ondervonden, zeker bij het begin van mijn reis. 

thema van de NZ CCI, workshops, supportgroep en nog meer…

Het thema van deze CCI was “belonging”, of wel, hoor ik er -voor mijn gevoel-  wel of niet bij? Nou, door alle ondervonden hartelijkheden tijdens en vóór het begin van de workshop, leek het me zelfs moeilijk om je er níét bij te horen voelen.

De manier waarop daarna de supportgroepen werden gevormd vond ik verrassend. Eerst werd gekeken wie het verste had moeten reizen en vervolgens wie het langste CCI-lid was. Daarna werden we in een lange rij geplaatst en werd er afgeteld, Op deze manier werden de groepen dus volkomen willekeurig samengesteld en dat leverde (in elk geval bij mij) een hele leuke groep op.

De volgende dag kwam het thema van de dood (en het leven) dat deze hele week zou kenmerken, voor het eerst aan bod. In onze grote zaal werd toen namelijk een begrafenisdienst gehouden voor een vredesactivist, die heel nauw bij “ons” congresgebouw betrokken was geweest. Daardoor moesten we naar andere ruimtes uitwijken, maar dat was in de praktijk geen enkel bezwaar. Tijdens de openingskring die door Barbara en Richard werd geleid, werd ons gevraagd een regenboog te vormen met behulp van de kleuren van onze kleren. Vervolgens deden we een hele serie mini’s.

’s Middags zou ik deelnemen aan een workshop van Joke over reizen door de tijd, maar deze ging helaas niet door wegens gebrek aan belangstelling. Daardoor had ik dan wel weer wat tijd  om een wat langere sessie te doen.

De daarop volgende morgen koos ik voor een workshop die door Fred werd gegeven en die ging over het medewerkerschap. Ik leerde er niet veel nieuws, maar het was prettig om er weer eens intensief mee aan de gang te gaan.

Dat het de volgende vrijdag 6 januari, of wel Driekoningen was, merkten we die dag bij de openingskring. We werden namelijk ontvangen door drie heel leuk verklede koningen.

Het was deze dag niet alleen droog, maar de zon was tevoorschijn gekomen en hij brandde behoorlijk. Het ideale moment om even vrij af te nemen en een bezoek aan een nabij gelegen kratermeer te brengen. Het water, dat heel erg naar zwavel rook, was heerlijk warm, zo warm zelfs dat ik er niet in zwemmen wilde, maar wel lekker in rond kon dobberen.

’s Middags waren we weer terug, zodat ik toch nog mee kon doen met de door James en Bobby gegeven workshop over zachte, genezende aanraking.

Daarna de supportgroep, waarin het thema van de dood wel heel dichtbij kwam, omdat de man van Robyn, een van de leden, op sterven bleek te liggen. Ze vertrok richting huis, samen met een bevriende co-counseler. Het spreekt voor zich dat er in onze supportgroep, die toen opeens twee leden miste, heel erg met de betreffende counseler werd meegeleefd en we met onze gedachten ons heel sterk met haar verbonden voelden.

businessmeeting and communitysharing

De dag erna hielden de Nieuw Zeelanders hun jaarlijkse business meeting en omdat daar uitsluitend over inlandse zaken gesproken werd, was het niet zo interessant voor de buitenlandse bezoekers. Terwijl ik me een beetje bozig afvroeg hoe we dan informatie zouden kunnen krijgen over de andere community’s (iets wat traditiegetrouw altijd tijdens de business meeting gebeurt) zag ik op het programma dat er voor de volgende dag een z.g. community sharing gepland stond. Dat was dus ook weer opgelost.

Die volgende dag kregen we tijdens de openingskring bezoek van een echte goeroe uit India. Het was een echt “wijze” vrouw en ze had een prachtig Indiaas accent.

‘s Ochtend koos ik voor een workshop creatiefschrijven en co-counselen, dat was een goede keuze, al denk ik dat ik nog veel zal moeten oefenen voor het echt soepel gaat lopen.

’s Middags was er dan de community sharing, waarin de vertegenwoordigers van de verschillende community’s allereerst aangaven wat ze waardeerden in hun eigen groep.

Susan uit Australië vertelde dat ze maar met z’n tweeën zijn, maar dat het goed met ze gaat en ze hard werken aan uitbreiding. Amerikaanse Fred vertelde dat teachers die dat nodig hadden, een herhalingscursus gevolgd hadden en dat er meer basistrainingen gegeven waren. Ook vond hij dat de nieuwe mensen nu beter begeleid worden en hij vertelde ook dat er voor het organiseren van een CCI nu allemaal nieuwe mensen zijn. Behalve Fred en Chris uit de staat Connecticut, waren er nu ook 2 mensen uit New York State die nog maar heel kort met CCI-counselen bezig zijn.

Jack uit Engeland vertelde dat de CCI in 2013 in zijn land gehouden gaat worden in Long Abbey, een mooie plek waar ook veel plaats voor kinderen is. Een van de Engelse co-counselers had een postkaart ontworpen en er is ook onlangs een boek verschenen dat je kunt gebruiken bij het gesprek met iemand die in co-counselen geïnteresseerd is.

In Noord-Engeland gaat het gelukkig ook goed en er is daar ook een vrouwengroep actief. De Engelse counseler Jenni Hardy woont sinds kort met haar  eveneens counselende partner in Spanje. Ze is daar ook bezig en er zijn al een paar mensen geïnteresseerd.

Bobby en James uit Ierland hadden heel positief nieuws. Van de laatst gehouden basistraining zijn 7 mensen overgebleven en ze gaan weer door met nieuwe workshops.

In Nieuw Zeeland gaat het helaas niet zo goed, ook al omdat er in Wellington geen teachers meer zijn, maar gelukkig gaat dit wel veranderen omdat Richard dit in de toekomst wil gaan doen. In Auckland (de grootste community) zijn 2 basistrainingen gegeven in het afgelopen jaar.

de bonte avond

Die avond werd weer een bonte avond gehouden waarbij Jack uit Engeland en Corrie uit Nederland als spreekstalmeesters fungeerde. Opnieuw was het aantal deelnemers met 22 acts die varieerden van zang, pianospel, gedichten en wederom een optreden van de Indiase goeroe, opvallend groot, als je bedenkt dat er in totaal zo’n 45 deelnemers waren. Overigens kan creativiteit zich ook buiten de gebaande paden begeven. Dat bewees de deelneemster die het publiek vergastte met eigengemaakte chocolade.

afscheid

Maandag 9 januari, de laatste dag, was ook de dag dat we hoorden dat Dave Wright, de echtgenoot van Robyn overleden was. Natuurlijk werd hij allereerst in stilte herdacht en toen volgde een ronde waarin herinneringen opgehaald werden. Inmiddels was er een mooie mandala gemaakt voor Robyn, wie wilde, kon er nog iets op schilderen of tekenen.

In verband met het overlijden werd het geplande afscheidsprogramma wat aangepast.

Het afscheid verliep wat rommelig, maar dat was gezien wat er gebeurd was, niet zo verwonderlijk.

Het was hoe dan ook,een heel geslaagde workshop waaraan ik met een warm gevoel terugdenk.