Al tijdens de CCI in Nieuw Zeeland, in het Tauhara Retreat Centrum in Taupo, op het Noorder Eiland, vroeg Glenice mij iets op te schrijven over mijn indrukken van deze CCI bijeenkomst. Zij had namelijk op zich genomen om het eerst volgende nummer van de Nieuw Zeelandse CCI Nieuwsbrief (Opening) te verzorgen. En dat heeft ze op voortreffelijke wijze ook gedaan, blijkt me nu! Met bijdragen van verschillende deelnemers aan deze happening. Daarmee verplichtte ze mij overigens om, al tijdens die bijeenkomst van 3 tot 9 januari, me bezig te houden met wat ik er nou het belangrijkste van vond.

 

En dat bracht mij er toe om verschillende van de door mij de laatste jaren bijgewoonde internationale CCI bijeenkomsten op een rijtje te zetten. En tot mijn verbazing leverde me dat een reeks indrukken op waarin ik zelf ook nog een zekere, overigens onbedoelde, orde in meen te ontdekken.  Die reeks begint met CCI-USA in 2007 met de introductie van de CCI gebarentaal, terwijl in 2009  de vraag centraal staat wat de kern is van CCI, en het in 2010 tijdens de CCI-USA  vooral gaat om de vernieuwing en het 10 jarig bestaan van CCI World News Service en in 2011 in Hongarije de vraag zich voor doet van ‘wat doen we eigenlijk in CCI verband?’ En daarin ligt dan ook de vraag opgesloten, waarom doen we dit eigenlijk allemaal? Maar die vraag lag kennelijk nog verscholen, want de CCI bijeenkomst in Nieuw Zeeland blijkt voor mij vooral gekenmerkt te worden door het op persoonlijk vlak met anderen delen van visies over waar we eigenlijk mee bezig zijn. 

Deze CCI bijeenkomst 2012 wordt daarbij ook gekenmerkt door persoonlijke observaties en reacties die te maken hebben met leven en dood. Met het doorgeven van verworvenheden, nieuwe inzichten en van vertrek. Bij aankomst waren wij te gast bij Richard en Virginia in Wellington. Richard is nog niet zo lang grootvader en zijn eerste kleinzoon ( 7 maanden) was over gekomen uit Schotland. Het was boeiend om te zien hoe hij, kruipend over de vloer, zijn nieuwe omgeving verkende. En het was aangrijpend om in het locale dagblad van Taupo te lezen hoe de op 1 januari overleden Jim Chapple op 22 december 2011 nog werd gehuldigd  voor zijn vele werk om de vrede te bevorderen.  Hij was een groot vriend van het centrum Tauhara dat in 1938 werd opgericht en dat zich zelf, in folder en op website, noemt ‘het resultaat van een in ontwikkeling zijnde visie’ (’the expression of an unfolding vision’). 

De grote hal, waar we onder andere onze opening bijeenkomsten hielden, stonden we af voor de begrafenis ceremonie van Jim op donderdag 5 januari. Tegelijkertijd werd door Gavan, Dawne en Joke die middag elders een workshop gegeven over het thema ‘liefde en dood’. Ondertussen bleef mij de vraag bezighouden van ‘wat doen we hier eigenlijk?’ een vraag die ik mij al stelde voor vertrek vanuit Nederland. En ik besloot toen om daar maar eens bewust mee bezig te zijn. Ik ontwierp daarvoor ook een workshop met de vraag ‘wat doe ik eigenlijk hier’, maar daar was geen belangstelling voor te vinden! Ondertussen deelde ik met verschillende deelnemers wel mijn visie op het antwoord dat ik, na de CCI bijeenkomst in Hongarije, vond. Namelijk een antwoord op de vraag  ‘wat we eigenlijk doen binnen CCI’.  Dus eigenlijk de vraag naar het waarom van de CCI aanpak. Die deelronde vond overigens zowel voor, als tijdens en na deze CCI bijeenkomst plaats. 

Daaruit bleek, dat het later uitgewerkte resultaat van de trainersbijeenkomst na de CCI bijeenkomst in Hongarije in 2011, weerklank vond. Dat resultaat luidt: ‘ik doe dit, omdat ik in vrede wil leven met mijn verleden, met mijn heden en met mijn toekomst’. Deze zingeving is een gedachte en die kan veranderen en daarmee is het voor mij een proces. En een proces heeft – wil het naar behoren werken – randvoorwaarden. En dus is de vraag, wat dan de randvoorwaarden zijn voor die CCI aanpak? 

Over die randvoorwaarden organiseerde ik, samen met Dency Sargent,  op de CCI-USA bijeenkomst in 2009, een uitwisseling waar een twintigtal deelnemers (vooral trainers) in ca.  2 uur een 72 tal kernbegrippen voor aandroegen. En dat zijn ze bovendien nog niet allemaal….   Want er zijn waarschijnlijk ook nog heel persoonlijke.  Onwerkbaar dus naar aantal, maar overigens zeer te respecteren! En daaruit resulteerde, dat de meest essentiële en omvangrijkste randvoorwaarden zijn a) dat iedere autoriteit ontbreekt en b) dat ik respect heb voor ieder ander, mezelf incluis en alles van mijn omgeving.

Daar bleek nog wat bij te komen dat me duidelijk werd tijdens  het verwoorden van de CCI cultuur op de eerste avond van de Nieuw Zeelandse CCI bijeenkomst. Want in mijn visie had alles wat ik daar hoorde te maken met: ‘hoe we de dingen doen’ en niet ‘waarom we ze zo doen’. En dus ook niet wat daarvan dan de randvoorwaarden zijn om het ook te realiseren. Het was dus in mijn ogen een weliswaar heel zinvolle opfrissende bezigheid, maar niet een, die me nog eens duidelijk maakte waarom ik hier op de CCI ben en wat daar de randvoorwaarden bij zijn. 

Het antwoord op de vraag ‘waarom ik hier ben’ – in het algemeen en in dit specifieke geval –  kwam de nacht na de sluitkring van deze CCI. En dat is: om mijn bewustzijn over wat ik doe, wat ik vind, wat ik beleef, aan te scherpen. En om zo doende, als dank voor het feit dat ik leef, een bijdrage te leveren aan het collectieve menselijke bewustzijn in het Universum. Wat op zich een holistische en persoonlijk opvatting is.  

Samenvattend is dus voor mij het resultaat van deze CCI bijeenkomst, dat het doel van CCI voor mij is: te leven in vrede met mijn heden, mijn verleden en mijn toekomst; dat ik dat doel wil bereiken door mijn bewustzijn aan te scherpen en dat de randvoorwaarden voor dat proces zijn, respect voor alles en iedereen om mij heen, inclusief mezelf, onder afwezigheid van welke autoriteit dan ook.

Binnen deze reeks van ‘opvattingen’ is er nog eentje die bijzondere aandacht vereist. En die gaat over de rol van creativiteit binnen CCI. Ten tijde van de voorbereidingen voor onze zestig uren durende reis naar Nieuw Zeeland, waarbij ook het vliegveld van Taipeh werd aangedaan,  vroeg ik me af waar toch de energie vandaan komt bij een ontlading. Het lijkt mij, als het zo ver is, alsof dan de sluizen volledig open gezet worden en er plotseling alle ruimte is voor doorstroming.

Die gedachte kreeg zijn betekenis toen ik mij realiseerde dat op een pijnlijke ervaring in het verleden ook een bewust besluit volgt om ‘het daar niet bij te laten zitten’. Met andere woorden, mijn creativiteit zoekt bewust een uitweg om aan de pijnlijke situatie een eind te maken. Dat besluit nu heeft, naar het mij voorkomt,  zoveel kracht dat dit ook alles in mij aanzet om tot een bevredigende oplossing te komen. (Overigens kan het jaren duren voor het zo ver is!) 

Maar als het zo ver is, dat ik besluit er ‘iets aan te doen’, is dat op zich een creatieve gedachte die onder de voorwaarde van respect voor alles en iedereen (ook mezelf) en bij afwezigheid van welke autoriteit dan ook, via een ontlading zijn bevrijdende werk kan doen.  Dat wil zeggen, dat de door de pijnlijke ervaring geblokkeerde creatieve energie weer vrijuit kan stromen. 

Daarmee vervullen mijn eigen capaciteiten van creativiteit een essentiële rol binnen het (CCI) co-counselen. En zo is daarmee ook het co-creëren, dat John Heron ziet als het holistische en evolutionaire verlengde van het co-counselen, zoals ik het althans versta, een organisch geheel. De essentie van de rol van het (CCI) co counselen is dan die van het opheffen van ondervonden blokkades, de opruimfunctie enerzijds. En anderzijds het creëren van mogelijkheden om te leven in vrede met het verleden, het heden en de eigen toekomst, de creatieve tak.     

Daarmee komt automatisch de gedachte naar voren aan een al heel oude metafoor die ik gebruikte om mezelf duidelijk te maken wat we eigenlijk aan het doen zijn binnen CCI. Die metafoor is, dat we allemaal dezelfde weg bewandelen door allemaal in de ‘CCI trein’ te zitten. We zitten overigens niet allemaal in dezelfde wagon, laat staan dezelfde coupé. Maar we zijn vrij om te gaan zitten waar we dat op welk moment dan ook willen!