De vooravond van de CCI komen we bijeen met de organisatoren en hun logees, zoals wij, in het centrum Tauhara waar de CCI zal plaatsvinden. Steeds opnieuw vormen we een openingskring: tenslotte zitten we met z’n negen bij elkaar. Er wordt een boodschappenlijst gemaakt: materialen voor de workshop. Wat nog meer?

Er is een verzoek van Tauhara, of zij donderdag de Marae (de op een na grootste workshopruimte) of het kampeerveld kunnen gebruiken voor de begrafenis van Jim Chapple, een vredesacticvist die nauw betrokken was bij Tauhara. We doen deelrondjes, waarbij we ons realiseren hoe dit ons kan inspireren in ons eigen proces. We besluiten de grote zaal en de eetruimte aan te bieden. 

Verder kenmerkt deze bijeenkomst zich door wachten. Wachten op de mensen, die als verantwoordelijkheid de versiering van de grote zaal hebben. Wachten op……… We popelen om te helpen, maar diegenen die ‘in charge’zijn, zijn er nou net weer niet. Chaotisch en gezellig.

De volgende dag begint de CCI. De registratie verloopt heel efficient: (Tip!) Wie kwam betalen kreeg meteen een deelnemerslijst en een pen om om te checken of alle naam- en adresgegevens klopten. Ook weer klaar! In de tussentijd werden de betaalgegevens en het kamernummer opgezocht.

Met een mooi welkom door Robyn met een spirituele begroetingsceremonie ging de CCI van start.

Het aangekondigde thema van de CCI is belonging. Met de begrafenis op donderdag heeft het thema “dood” zijn intrede gedaan en zal ons deze CCI niet meer verlaten. Een van de leden van het netwerk,  Dave Wright, is ernstig ziek. Zijn partner is op de CCI en vertrekt de volgende ochtend. Regelmatig staan we in een kring , om het laatste nieuws te horen, om positieve energie te sturen aan hem, zijn partner en zijn kinderen. Belonging en death gaan hand in hand. Dave overlijdt de laatste nacht van de CCI.

Op de donderdag van de begrafenisbijeenkomst opTauhara bied ik met Gavan en Dawne een workshop “Loving and dying” aan. Meteen al in de openingskring (met dank aan Minke Weggemans voor het idee) is het alsof alle geliefde doden, of diegenen die aan het sterven zijn, in de ruimte aanwezig zijn. We doen een deelronde, een langere sessie en nog een deelronde. Het is een intense workshop.

Bij Fred deed ik mee aan een enquiry over de rol van de medewerker. Een workshop met simpele oefeningen, en deelrondjes, die gaandeweg het belang van die rol duidelijk maakten.

Anne  bood een workshop over Change aan: 21 vragen lagen op de vloer uitgespreid en al sessiend wandelden we daar langs. De vorm vond ik boeiend, deed denken aan hoe ik werk met Gewldloze Communicatie vragen. Met de 21 vragen kon ik slecht uit de voeten, dus uiteindelijk maar een “gewone” sessie gedaan.

In een workshop van Scarlett onderzocht ik mijn vrouwelijke en mannelijk kanten en de balans daartussen.

Ik faciliteerde een workshop Wild Mind, over schrijven en cocounselen.

Chris en Fred en ik boden op een middag een workshop Cocreating aan. We besteedden aandacht aan hoe je een sessie begint, presencing, het creeren van de “sacred space”, en de veschillende wegen die je kan kiezen om je werk te doen. En goed en nieuw: we hielden het heel simpel, deelden de ingewikkelde schema’s van John Heron pas achteraf uit, en dat werkte goed.

 Het was een bijzondere workshop. Ook bijzonder was hoe de wokshop Spirit Song, die dezelfde avond door Kathleen werd aangeboden, erop aansloot. De deelnemers van 

de Cocreating workshop gebruikten het presencing in hun Spirit Song sessie.

Een inspirerende workshop die ik bijwoonde was de workshop over sociocratie door Jocelyn. Zij legde ons de principes van de sociocratie uit, overigens een Nederlandse uitvinding, we hadden een dialoog en besluitvorming over een actueel CCI onderwerp en ervoeren vervolgens het verkiezingsproces, waarbij we een rapporteur kozen om in de openingskring van de volgende dag onze bevindingen te rapporteren. Het voeren van de discussie leek veel op de door de Amerikanen binnen CCI gebruikte consensusmethode. De verkiezingsprocedure was heel verrassend, en in zekere zin een groot validatiefeest. De workshop borrelt nog na, en ideeen beginnen zich te vormen om dit proces binnen CCN eens uit te proberen (wordt vervolgd). Het past zo goed bij ons!

Na de CCI, nog een week nagenieten, logeren bij Kathleen Ryan en Graham Howie (groeten aan alle bekenden!) en een bijzonder bezoekje aan John Heron, dat spontaan overging in een gezamenlijk Mantrameditatie, en dan de terugreis.