eerste Israëlische CCI in tropische temperaturen

verslag door Corrie van Haasteren

Nadat de eerste contacten zo’n zeven jaar geleden in Schotland gelegd waren, konden de Israëliërs van de Dror gemeenschap van 16 tot 20 oktober 2009 hun eerste buitenlandse gasten ontvangen, tijdens wat genoemd werd, de allereerste Israëlische CCI.

Aan deze workshop was heel veel voorbereiding vooraf gegaan. Niet alleen was het de eerste keer dat er buitenlandse counselers aanwezig waren (afgezien van een bezoek van Sytse en Marlies), maar ook hadden de Dror-mensen zelf, nog nooit een workshop die langer dan twee dagen duurde, georganiseerd.

Het leek dat er in eerste instantie ook niet zoveel Israëlische belangstelling was voor dit onbekende fenomeen. De Israëliërs die een Europese- of Amerikaanse CCI bijgewoond hadden, waren echter vastbesloten de eigen gemeenschap hiermee kennis te laten maken.

Met name Janice Wasser, Phillo Aviram en Hava Damari, spanden zich erg in om alles zo goed mogelijk voor te bereiden en ook Aviva Haim leverde een enorme bijdrage door haar moeder te vragen of buitenlandse gasten haar lege flat in Tel Aviv mochten gebruiken.

Maar die 20^ste oktober was het dan eindelijk een feit: de allereerste openingskring kon worden gehouden in een prachtig conferentieoord, gelegen in de bergen met uitzicht (als het helder was tenminste) op zee.

Omdat het die dag vrijdag was, werd door de religieus levende Joden, eerst een simpele sabbath viering gehouden, die bestond uit het aansteken van kaarsjes en het zeggen en zingen van enkele gebeden.

Tijdens die openingskring waren 29 mensen aanwezig, waaronder 1 Hongaar, 1 Duitser, 1 Engelsman, 3 Amerikanen en 3 Nederlanders. Aardig internationaal dus en de gastheren-en vrouwen waren duidelijk erg blij met die buitenlandse aanwezigen.

Die middag klonken de klanken van een digeridoo en van klankschalen als een warm welkom en dat zou daarna elke ochtend het begin van het programma zijn.

Na een korte begroetingsoefening, ging de eerste workshop over alleen zijn en de behoefte aan anderen. Het verschil met een workshop zoals wij dat gewend zijn ,is dat er meestal eerst een (theoretische ) uitleg gegeven wordt, die soms vrij lang kan duren en dat er dáárna pas gecounseld wordt. Er zijn voornamelijk korte sessies die verder op de gebruikelijke manier plaats vinden. Ook de vraag naar het soort contract aan het begin van een sessie, is inmiddels overgenomen. Een heel klein verschilletje is dat de terugkom-oefeningen aan het eind van de sessie door de werker zélf worden bedacht.

Een grote spraakverwarring ontstond vanwege het gebruik van de woorden worker-counseler en cliënt-counseler. Het leidde zelfs tot een mini! Uiteindelijk werd besloten tot: degene die tijd krijgt en degene die tijd geeft. Het zou trouwens de enige keer zijn dat er problemen met de taal waren, vrijwel alle Israëlieten  spreken namelijk goed tot uitstekend Engels.

De eerste maaltijd die daarna volgde, smaakte letterlijk naar meer. Het voedsel (uitsluitend vegetarisch) was van een uitstekende kwaliteit met heel veel verse groentes, lekkere smeerseltjes en altijd soep. De volgende morgen was ik wel een beetje verbaasd om te zien dat de Israëliërs de dag al beginnen met een salade bij hun ontbijt, een gewoonte die wat mij betreft, snel went. (Hoewel je in Israëlische restaurants altijd overvloedige porties krijgt, is de hoeveelheid vlees over het algemeen bescheiden: ook dit is natuurlijk heel gezond).

Het was gedurende deze hele CCI verschrikkelijk warm, temperaturen boven de 35 graden en dat betekende zelfs voor Israël een hittegolf (en dat in oktober!).

De volgende dag begon met een community sharing, een soort van businessmeeting dus, al werden er verder geen zakelijke of organisatorische zaken besproken.

Wat de Amerikanen, Engelsen, Hongaren, Duitsers en Nederlanders te zeggen hadden, was in feite niet zo veel nieuws, maar de Dror-mensen vertelden natuurlijk ook over hun organisatie. (De naam Dror betekent trouwens vogeltje en dat is een symbool voor vrijheid).

Na de basistraining zijn er bij Dror vervolgklassen en er zijn workshops voor oude en nieuwe counselers. Een keer per maand is er een counselavond en zijn er workshops over verschillende thema’s. Meer dan tien jaar worden er al cursussen in de gevangenis georganiseerd en al meer dan 30 jaar komt eens per maand een Palestijns/Joodse steungroep bijeen.

In totaal staan circa 160 mensen op de adressenlijst, maar hoeveel er daarvan daadwerkelijk actief zijn, is niet te zeggen.

Deze dag konden de mensen die dat wilden een workshop aanbieden en van die gelegenheid werd goed gebruik gemaakt, zodat er dus uit een rijke schakering aan onderwerpen te kiezen viel. Ik noem er een paar: goed ouderschap, hoe ervaar je je lijf? counselen in de gevangenis  (in zowel Amerika als Duitsland heeft men hier ook ervaring mee), anti-angst technieken, intimiteit en sexualiteit en een behandeling met klankschalen.

Een indrukwekkende workshop (of misschien kun je het beter een denk-en-luister oefening noemen) ging over de vraag hoe je je voelt als kind van ouders die de Tweede Wereldoorlog in Europa of Israël, hebben overleefd, ten opzichte van de holocaust.

Op zaterdag was de maandelijkse ontmoeting met de Palestijnen gepland. Het was een heel open en positieve uitwisseling over wat het voor zowel Palestijnen als Joden betekent om deelnemer aan deze groep te zijn. Het feit alleen al dat er hier naar elkaar geluisterd wordt en dat emoties geuit kunnen worden, heeft het leven van deze mensen veranderd. Het lid zijn van deze groep vraagt met name van de Palestijnen heel veel. Vanwege de vele grensovergangen en controleposten , waar ze soms uren moeten wachten, duurt hun reis vele lange uren, terwijl de afstanden hemelsbreed in feite gering zijn. Maar toch komen ze- sommigen al jaren lang – omdat ze het ontzettend belangrijk vinden hierover te praten en elkaar te ondersteunen.

Overigens is deze Dror-groep niet de enige die dergelijke ontmoetingen organiseert, er blijken er in heel Israël diverse te bestaan.

Die avond hadden de Dror-mensen iets leuks op het programma gezet, namelijk een kampvuur op het strand. In een ongelooflijk snel tempo werd een prachtig vuur gebouwd waarin aardappelen werden gepoft en waarop zelfs water voor koffie en thee werd gekookt.

Er was een vrolijk spelende accordeon en zelfs de didgeridoo ontbrak niet. Het zingen en dansen ging lang door, terwijl er zelfs een dappere held de zee inging.

De volgende dag was de laatste volle dag. Overal kon je horen hoe geweldig fijn de Israëliërs deze lange workshop vonden. Een volgende keer zal men beslist op veel meer binnenlandse deelnemers kunnen rekenen!

Aan het eind van de dag werd voor het eerst in de geschiedenis een z.g. talentshow gehouden. Een onwaarschijnlijk groot aantal artiesten (namelijk bijna iedereen) trad op. De meesten met een lied – van klassiek tot rap – maar er waren ook dansen  en een komische act.

Voor het eerst ook hingen er valideringsenvelopjes en dit CCI-gebruik viel bij de Dror gemeenschap eveneens erg in de smaak.

De volgende middag werd er afscheid genomen. Er waren vriendschappen ontstaan en er was wederzijds begrip. Het aantal Israëliërs dat de komende CCI’s in Europa, Nieuw-Zeeland of Amerika gaat bezoeken, zal beslist behoorlijk toenemen.